۱۴۰۰/۷/۱۸ ۱۴:۳۴
تاریخچه چرم | تاریخچه چرم ایران و جهان
چرم یک ماده باورنکردنی است که در طول تاریخ برای تهیه لباس و ابزار گوناگون مورد استفاده قرار گرفته است.
فرآیندهای اولیه مورد استفاده در ساخت چرم و ساختن صنایع مختلف از آن، بسیار شبیه به مواردی است که امروزه از آنها استفاده می شود. تاریخچه چرم و صنایع چرمی ارتباط بسیار نزدیکی با مردم سراسر جهان دارد. تاریخچه چرم حدود 400000 سال پیش در شهر هوکسنی انگلستان آغاز شد. تکامل آن را می توان در سراسر جهان و در اعصار مختلف تاریخ دنبال کرد. رد پای چرم در عصر حجر، عصر برنز، عصر آهن، دوران باستان، قرون وسطی، رنسانس، انقلاب صنعتی و تا دوران مدرن به چشم می خورد. در هر دوره از تاریخ ، فرهنگ های سراسر جهان کاربردهای ارزشمندی از چرم در زندگی روزمره خود یافته اند. بیا با هم به بررسی و کشف دنیای شگفت انگیز چرم بپردازیم.
تاریخچه چرم و صنایع چرمی
چرم هزاران سال است که به عنوان یک ماده محافظ و مفید استفاده می شود. بشر اغلب تا آنجا که ممکن است از قسمت های مختلف حیوانات برای بقا و توسعه ابزارهایی برای زندگی راحت تر و بهتر استفاده کرده است. به عنوان مثال، کفش چرم امکان پیاده روی کاوش راحت تر را فراهم می آورد. هنگامی که حیوانات به اندازه کافی بزرگ هستند، پوست آنها می تواند به لباس تبدیل شود.
برای مثال در آب و هوای سرد، خز روی چرم گرمای عالی ای را ارائه می دهد. اما کاربرد چرم به مناطق سردسیری ختم نمی شود و در آب و هوای گرم، پوست می تواند برای ایجاد سایه استفاده شود و به خنک ماندن کمک کند. بنابراین در گذشته ها به علت استفاده گسترده، صنایع چرمی عمدتا نقش مهمی را ایفا می کردند.
با تکامل انسان و ایجاد جوامع، کاربردهای چرم نیز افزایش یافت. کاربردهای آن به زره چرم، نیم بوت، چمدان، چادر، سطوح نوشتاری، زین و جواهرات رشد پیدا کرد. در برخی فرهنگ ها، چرم به عنوان نمادی از جایگاه و موقعیت اجتماعی بالا در نظر گرفته می شد. صنایع دستی چرمی در حال پیشرفت در هر دو زمینه کارکرد و جذابیت بصری بود.
تکامل چرم
علاوه بر این، با گذشت زمان، چرم به یک جزء اصلی در زندگی همه تبدیل شد. با تولید انبوه، کفش چرم، دستکش، ژاکت، کیف و لوازم جانبی به صورت گسترده در دسترس عموم قرار گرفت. در چنین شرایطی صنایع دستی چرم به یک صنعت تمام عیار تبدیل شده بود. کالاهای چرمی دارای زنجیره تامین جهانی مواد اولیه و تعداد زیادی مشتری بین المللی مشتاق به خرید و مصرف بود.
تقاضا به حدی زیاد است که حتی چرم های مصنوعی برای برآوردن تقاضا رواج یافته است. چرم مصنوعی که از پلاستیک و سایر ترکیبات ساخته شده است روز به روز بر محبوبیت خود می افزاید تا تقاضا مردم را برآورده کند. این نوع چرم همچنین به عنوان گزینه های ارزان تر و دوستدار حیوانات برای تهیه چرم عمل می کنند.
مواد کمی وجود داشته که مانند چرم مدتی به این بلندی پایدار باشد و به طور گسترده ای مورد استفاده قرار بگیرد. باور نکردنی است که چگونه این صنعت در طول زمان تکامل یافته است و اینکه چقدر از روزهای اولیه فاصله گرفته است. در ادامه دست در دست چرم گذاشته و به سفری هیجان انگیز با عنوان تاریخچه چرم خواهیم رفت...
تاریخچه و تکامل کفش در جهان
تاریخ کفش و تکامل آن در جهان، در وبلاگ چرم کاکتوس مورد مطالعه قرار گرفته شده و در اختیار شما عزیزان قرار گرفته است.
تصور اینکه زندگی قبل از اختراع کفش چگونه بوده است واقعا سخت است. همه چیز به دلیل نیاز واقعی و تاثیر گذار برای محافظت از پا در برابر اثرات خارجی شروع شد. این نیاز به ظاهر ساده بشر به صنعتی در حال رشد سریع تبدیل شد که در آن طراحی به اندازه عملکرد مهم بود.
اگرچه ویژگی های اصلی پاپوش بدون تغییر باقی مانده است، اما با نگاهی به تاریخ طولانی و جالب کفش، می بینید که رنگ، مواد و طرح ها تغییر کرده است. قبلا کفش ها را صنعتگران می ساختند. اما امروزه، آنها بخشی از صنعت کارخانه هستند که سالانه مبالغ هنگفتی به دست می آورند.
تاریخچه ، تغییرات و تمایلات مد کفش را می توان به ادوار اصلی تاریخ جهان تقسیم کرد.
ماقبل تاریخ (2.5 میلیون سال قبل از میلاد - 1250 قبل از میلاد)
دوران باستان (1250 قبل از میلاد - 476)
قرون وسطی (476 - 1453)
اوایل دوران مدرن (1453 - 1918)
دوران مدرن (این روزها 1918).
در دوره های مختلف، دیدگاه های متفاوتی از جهان وجود داشت، درک متفاوتی از فرهنگ و هنر، عوامل مختلف اقتصادی و سیاسی که نقش مهمی در مواد، اشکال، طرح ها و سبک مورد استفاده در کمد لباس افراد ایفا می کرد. کشف و تصرف سرزمین های جدید، فناوری های جدید و درک های متفاوت از جهان، سبک و مد پاپوش را تغییر داد.
پاپوش های اولیه، که در دوران ماقبل تاریخ محبوب بود، توسط صندل هایی تغییر کرد که در دوران باستان به دلیل شکل گیری طبقات اجتماعی محبوبیت زیادی پیدا کرده بودند. در قرون وسطی که مشخصه آن تواضع و فئودالیسم بود، اولین ساختارهای پاپوش شکل گرفت و پاشنه کفش کشف شد و به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت.
در دوران مدرن اولیه ، دوران رنسانس و باروک بود که در آن می توان نکاتی از پاپوش های مدرن را مشاهده کرد. در این مدت ، کفش های زنانه و مردانه بسیار شبیه هم بودند. مدلهای کفش بسته به طبقه اجتماعی متفاوت بود. همچنین، در قرون وسطی که فئودالیسم وجود داشت، جامعه به طبقه هایی تقسیم شد که نه تنها مشاغل و مسئولیت های مختلف، بلکه لباس و پاپوش های مختلف را نیز تعیین می کردند. دهقانان و شهرنشینان غیر اصیل چکمه های چرمی سنگین و تیره با پاشنه می پوشیدند.
در حالی که، شخص نجیب زاده از پاپوش های فانتزی تری استفاده می کرد که اغلب پاشنه چوبی داشت. چاپ، زیور آلات و سایر عناصر تزئینی فقط توسط نجیب زاده پوشیده می شد. آنها این کفش ها را به کفاشی سفارش می دادند. هر کفشی با توجه به روحیه و خواسته مشتری متفاوت و تزئین شده بود، بنابراین هر جفت کفش منحصر به فرد و متفاوت بود.
دوران مدرن درک مد را تغییر داد و سنتهای دهها ساله کفش را به شدت تغییر داد. این امر به دلیل فرصت های جدید در فناوری رخ داده است که کل فرآیند تولید کفش را بسیار آسان تر و ساده تر کرده است.
اولین کفش ها کی ظاهر شد؟
1991 یک تاریخ مهم در تاریخ پاپوش است زیرا این سالی است که در مرز اتریش و ایتالیا، باستان شناسان یک انسان مومیایی شده به نام Oetzi از عصر حجر را پیدا کردند که حدود 3300 سال قبل از دوران ما مرد بود. این مسافر آلپ، کفش هایی از جنس پوست گوزن با زیره ای از پوست خرس و پر از یونجه پوشیده بود.
به این ترتیب تصور می شود که تکنیک تولید پاپوش عصر حجر شبیه به این است که: کوک های کمتر، هر چه خشک تر باشو پاها گرم تر می شوند، بنابراین چرم را چروک می کنند. کوک ها کوچک بودند و با توجه به ابزارهایی که مردم در آن زمان داشتند بسیار قابل اعتماد نبودند.
از عصر حجر
یک جفت کفش مشخص کننده آغاز تاریخچه پاپوش وجود ندارد. این به این دلیل است که کفش های بسیار متفاوتی برای آب و هوای مختلف وجود داشت و مواد مختلف مورد استفاده برای کفش در مناطق مختلف موجود بود. در مناطق شمالی، پاپوش از چرم ضخیم تهیه می شد و با خز و یونجه گرم می شد. در حالی که، در مناطق جنوبی، بیشتر صندل هایی از برگ نخل یا الیاف پاپیروس وجود داشت. علاوه بر آب و هوا، مردم برای محافظت از پاهای خود در برابر اثرات طبیعی خارجی نیز به پاپوش نیاز داشتند.
بسیاری از تغییرات و مدلهای کامل پاپوش در دوران مهاجرت (قرن چهارم و ششم) و در جنگهای صلیبی (قرن یازدهم و سیزدهم) هنگامی که اروپاییها به شرق حرکت کردند پدیدار شد. در آن مدت، اروپا مملو از صندل های مصری و کفش های نوک تیز بود. به زودی، پاشنه کشف شد و مد غربی پاپوش شروع به توسعه کرد، این کفش ها در دنیای معنوی و سخت قرون وسطی بسته به طبقه اجتماعی افراد پوشیده می شد.
منحصر به فرد ترین و محبوب ترین روندها در ایتالیا و اسپانیا شکوفا شد، کشورهایی که قوی ترین بنادر دریایی اروپا در آن قرار داشت، مغازه های صنعتگران و بازرگانان با سرعت زیادی در حال توسعه بودند و اولین مراکز مالی تأسیس شد. بنابراین این کشورها مهد واقعی مد پاپوش و لباس بودند.
طراحان کفش مدرن اغلب برای کسب ایده های جدید، الهام و خلاقیت به تاریخ نگاه می کنند. روش های تولید کفش، سازه های دوخت، شستشوی چرم، سوزاندن و رنگ آمیزی تقریباً از پایان قرن نوزدهم تغییر نکرده است. اکنون، بیایید مد و روند کفش را در دوره های مختلف تاریخی بررسی کنیم.
تاریخچه کفش در زمانهای قدیم و باستان (1250 قبل از میلاد - 476 قبل از میلاد)
اولین صندل در مصر باستان ظاهر شد. آنها از برگ های نخل، الیاف پاپیروس و چرم خام ساخته شده بودند. این صندل ها در انتهای پا کشیده و بسته می شدند. در ابتدا، فقط روحانیون و فرعون قادر به پوشیدن آنها بودند، اما بعداً همه مصری های قدیم صندل می پوشیدند و رنگ های مختلف نماد طبقه اجتماعی خاصی بود.
همچنین شرایط در چین شایان ذکر است. درک روند چین برای بسیاری از کشورهای غربی دشوار است. برای چندین دهه، یک قانون زیبایی در چین جود داشت با عنوان پاهای نیلوفر طلایی که بیشتر در طول قرن دهم و یازدهم محبوبیت یافت. پای نیلوفر طلایی به شکستن و خم شدن انگشتان اشاره می کند تا پاها به درستی در کفش های مخصوص قرار بگیرند. پاهای کوچک در دنیای شرق زیبایی واقعی محسوب می شد.
قدمت دوران کلاسیک به فرهنگ یونان و روم برمی گردد که مراحل اولیه تولید کفش شروع به رشد کرد. قطعاتی از توسعه و تکامل در نقاشی ها و طراحی ها باقی مانده است. اولین و یکی از محبوب ترین مدل های کفش یونانی و رومی صندل بود. برخلاف مصری ها، این صندل ها بلند بودند، تا نیمه زانو بالا می رفتند و بندهای زیادی داشتند.
در هر دو کشور، پاپوش به مردان و زنان تقسیم نمی شود. همه آنها را به یک شکل می پوشیدند، اما قوانین خاصی وجود داشت. در یونان، صندل ها را فقط شهروندان آزاد می توانند بپوشند که به راحتی از بردگان متمایز می شدند. در روم باستان، لباس و کفش نماد قدرت و تمدن بود، بنابراین کفش ها با توجه به موقعیت فرد در جامعه و طبقه اجتماعی آنها استفاده می شد. در اینجا یک مثال وجود دارد/ سربازان رومی صندل می پوشیدند. هرچه بند صندل بیشتر و زیره نازک تر باشد، درجه سرباز بالاتر است.
صندل یونان و روم باستان
صندل ها مدتی کفش حاکم بودند. آنها مطابق سبک روحانی، نظامی، ممتاز و دهقان ساخته می شدند. در سرزمین های سلتیک، کفش راحتی بافته شده که اغلب از چوب ساخته می شد وجود داشت. آنها به سرعت کفش دهقانان و فقرا شدند.
قرون وسطی (476 - 1453)
اگرچه قرون وسطی را عصرهای تاریک می دانند، اما در این دوران بسیاری از روندها و مد جدید کفش ظاهر شد. پاشنه کشف شد و ابتدا فقط توسط مردان پوشیده می شد. همچنین ، کفش های نوک تیز، اولین ساختارهای کفش و یک ساختار اولیه گودیر ( مخترع آمریکایی ) ظاهر شد.
در آغاز قرون وسطی، کفش دمپایی از پیرنه به اروپای مرکزی آمد و بسیار محبوب شد. این کفش ها از کرباس ساخته شده بودند، سبک و راحت بودند اما در آب و هوای گرمتر پوشیده می شدند و به همین دلیل به اروپای شمالی نرسیدند.
اروپای شمالی و مرکزی چکمه های چرمی تولید می کردند به شکلی که داخل آن چرخانده شده و با زیره کفش دوخته می شد. این سازه تقریباً بدون درز بود زیرا درزهای داخل کفش باقی می ماند، بنابراین از کفش محافظت و تقویت می شد، اما این طرح فقط با چرم نرم و انعطاف پذیر قابل استفاده بود. مزیت این کفش ها این است که می توان آنها را در زمان های مختلف سال با افزودن یونجه یا خز به داخل کفش در دوران سرد پوشید.
در دوره گوتیک، کفش های غیر معمول با نوک های بلند و نوک تیز، که پولن نامیده می شدند، رونق گرفت. گاهی نوک این کفش ها به اندازه نیم متر می رسید. طول نوک شان و جایگاه را نشان می داد. برخی از این کفش ها آنقدر بلند بودند که لازم بود با بندهای مخصوص به پاها بسته شوند تا بتوان به درستی راه رفت. این نوع کفش از مواد مختلف مانند مخمل تهیه شده و با عناصر فانتزی تزئین شده است.
کفش قرون وسطی و مدل Vic Matie
زمانهای مدرن اولیه (1453–1918)
مد مردان و زنان در این دوره متفاوت بود و تا پایان قرن 18، مد بیشتر توسط مردان کنترل می شد. مردان اولین کسانی بودند که کفش پاشنه دار پوشیدند. تا پایان قرن 18، پاهای مردان معیار زیبایی محسوب می شد. اگرچه زنان نیز کفش های فانتزی می پوشیدند، اما زیر دامن های بلند پنهان شده بودند. بنابراین مردان بودند که مد، به ویژه مد کفش را کنترل می کردند.
پیش از این، مد بسیار کندتر تغییر کرد و تولید و روند کفش در کشورهایی که در شرایط اقتصادی خوب و با پیشرفت سریع هنر و زیبایی شناسی بودند آغاز شد. به عنوان مثال، اسپانیا و ایتالیا نقش مهمی در طراحی لباس در قرن 16 داشتند. کفش هایی که در این کشورها تولید می شد بعداً در سراسر اروپا گسترده شد. آنها دارای زیباترین تزئینات و الگوها بودند و با استفاده از جدیدترین و شیک ترین مواد آن زمان ساخته شده بودند.
در دوره رنسانس ، پادشاهان در اروپا اغلب برای نشان دادن برتری خود کفش هایی با پاشنه بسیار بلند می پوشیدند. همچنین، آنها فقط می توانستند به آرامی و مستقیم از گودال ها عبور کنند زیرا پاشنه آنها به 30 سانتی متر می رسید. این کفش ها نمونه های اولیه کفش های پلت فرم مدرن بودند.
پادشاه لویی چهاردهم فرانسه، که به پادشاه خورشید نیز معروف بود، نقش مهمی در گسترش محبوبیت کفش های پاشنه بلند داشت. حتی در حال حاضر، مورخان مد از کفش های پاشنه بلند مردانه به عنوان کفش فرانسوی یاد می کنند.
در دوره رنسانس، کفش های نوک تیز با کفش هایی به نام اردک جایگزین می شدند که نوک های پهن و مربع شکل داشتند. در همین حال، زنان شروع به پوشیدن لژدار کردند. در دوران احیای فرهنگ و زیبایی شناسی بود که شوالیه های بزرگوار شکوفا شدند. آنها اولین کسانی بودند که چکمه های تا زیر ساق پا ( نیم بوت ) را پوشیدند زیرا برای اسب سواری و دعوا راحت بودند.
باروک یکی از بحث برانگیزترین دوره های فرهنگی است که با پیچیدگی، تظاهر، نمایش و تمایل به عظمت شناخته می شود. بنابراین تعجب آور نیست که در این دوره فرهنگی کفش از مواد گران قیمت، مانند مخمل، ساتن، ابریشم ساخته شده و کفش ها با گل مصنوعی، روبان و سنگ های قیمتی تزئین شده اند. مردان برای نشان دادن شان خود کفش هایی با پاشنه قرمز می پوشیدند.
مدل استراتژی و کفش باروک
در قرن هفدهم، مردان شروع به پوشیدن چکمه هایی با جوراب های فانتزی کردند. کفش برای زنان اهمیت بیشتری پیدا کرد، بنابراین کفش های باروک که قبلاً معتدل بودند ، اکنون دارای عناصر مختلف گلدوزی و تزئینی شدند. باروک با روکوکو (اواخر باروک) جایگزین شد. مشخصه برجسته و اصلی روکوکو سگک و پاشنه لویی برای پاپوش زنانه است.
فقط در ابتدای قرن 19 کفش زنانه و کفش مردانه از نظر سبک، رنگ، پاشنه و شکل جلو متفاوت بودند. در دوران ناپلئون، کفش های پارچه ای به کفش های ممتاز بسیار محبوب تبدیل شدند. در همین حال، ارتفاع کلاسیک پاشنه کفش مردانه 2.5 سانتی متر بود. بنابراین دوره ای که مردان کفش های پاشنه بلندتر از زنان می پوشیدند به پایان رسید.
با این حال، بزرگترین پیشرفت در تولید کفش در طول انقلاب صنعتی بود. مخترعان و صنعتگران در انگلستان و آمریکای شمالی یک ماشین دوخت کفش مدرن را اختراع کردند و تولید انبوه کفش های پارچه ای را آغاز کردند. جان ارنست ماتزلیگر یک روش تولید کفش را توسعه داد که اجازه می داد روزانه حدود 700 جفت کفش ساخته شود. کفش برای همه قابل دسترسی شد و سرانجام، از اواسط قرن 19 ، کفش برای پای چپ و راست متفاوت شد!
در قرن نوزدهم، پس از اینکه آمریکایی ها انتهای بند کفش را در پایان قرن 18 سفت کردند، محبوبیت کفش های بند دار افزایش یافت. کفش های بند دار که تا بالای مچ پا بودند به یکی از محبوب ترین کفش های استاندارد برای مردان تبدیل شد.
مدل زنانه آدلاید از کناره ها بند دار و بافته شده بود و پاشنه پایینی داشت. در این زمان، کفش آکسفورد بسیار محبوب شد و به طور گسترده ای توسط زنان پوشیده شد. این زمانی بود که زنان از پوشیدن لباس های شیک خودداری کردند و تصویر زنان عزادار که همه کارهای خانه را انجام می دادند بسیار متداول بود.
دوران مدرن (1918 این روزها)
در بخش دوم قرن بیستم با استقرار و رونق فرهنگ پاپ آمریکایی که با تمایل به متفاوت بودن، منحصر به فرد بودن و عضویت در خرده فرهنگ خاصی همراه بود، پیشرفت بزرگی در زمینه کفش ایجاد شد. مواد اولیه ارزان تر، ساختارهای جدید و شیوه زندگی متفاوت، تصویر آقایان و خانم ها را تغییر داد.
کفش های شیک و با کیفیت بالا با کفش های مد روز، رنگارنگ و مدام در حال تغییر عوض شدند. بازیگران و خوانندگان هالیوود بر شکل گیری و محبوبیت این کفش جدید تأثیر زیادی گذاشتند. گروه بیتلز کفش های چلسی را محبوب کرد، آدری هپبورن پاشنه بچه گربه ها را محبوب کرد و دختران مدرسه ای در دهه پنجم کفش های مری جین را پوشیدند.
با افزایش تعداد زنان شاغل، روند پاشنه بلند تغییر کرد. مدل های محبوب در دهه های هفتم و هشتم محبوبیت خود را از دست دادند و در دهه نهم توسط کفش های پاشنه کوتاه تغییر کردند.
مدل آدری هپبورن و ویک ماتی
کفش ورزشی بیشترین تأثیر را بر مد کفش داشتند. اولین قدم به سوی این انقلاب، اختراع کفش های ورزشی برای بسکتبالیست ها توسط "کنورس" در سال 1917 بود. این اولین قدم ها به سمت کفش های ورزشی شیک بود.
در پایان قرن 19، در 1892، " کارخانه لاستیک ایالات متحده " یک مدل کفش اسپرت مدرن، راحت، زیبا و ساخته شده از کف لاستیکی ایجاد کرد. به این ترتیب "کدز" (" Keds" ) متولد شد. پس از حدود 25 سال ، پس از تکمیل و ثبت این کفش، تولید انبوه آن آغاز شد. از اواسط سال 1940 ، انقلاب قابل مشاهده ای در کفش و لباس ورزشی آغاز شد و دوران خانم ها و آقایان به پایان رسید. راحتی ، سبک ، ابتکار و خلاقیت.
کفش کدز
نام \"کفش ورزشی\" از کلمه انگلیسی \" حرکت پنهانی \" گرفته شده است. به طور متناقض ، از همان اولین گام ها، کفش های ورزشی بی سر و صدا نمی رفت ، بلکه با افتخار و با صدای بلند به تمام جهان اعلام می کرد \"ما اینجا هستیم!\". این کفش نه تنها بر میادین ورزشی پیروز شده است بلکه سکوهای مد و تمام قفسه های فروشگاه های کفش را نیز به دست آورده است. محبوبیت امروز همچنان ثابت است!
مدلهای Elena Iachiو Artselab و Y 3
تاریخچه کفش جالب و خیره کننده است. این نشان دهنده تقسیم سخت جامعه به طبقات، تغییر مد در ادوار مختلف است. برخلاف این روزها، مد هر 10 یا حتی 100 سال تغییر می کرد، نه هر فصل. مواقعی وجود داشت که زنان نمی توانستند کفش پاشنه دار بپوشند، بردگان هیچ کفشی نداشتند تا آنها را از دیگران متمایز کنند و اشراف از نظر شیک بودن و پیچیدگی کفش هایشان با یکدیگر رقابت می کردند. وقتی به کفش های باقیمانده نگاه می کنیم، دهانمان کاملاً باز می ماند. چگونه ممکن است مردان کفش هایی با پاشنه بلند تا 30 سانتی متر بپوشند؟
امروزه، در بازار آزاد و جامعه ای که هیچ قانونی برای محدود کردن حقوق بشر وجود ندارد، می توانیم هر آنچه دلمان می خواهد بپوشیم. ما می توانیم روندهای مد را دنبال کنیم و برای هر موقعیت و رخدادی کفش های مختلف را با توجه به روحیات یا کد لباس خود پیدا کنیم. قرن 21 شگفت انگیز و فرصت های تکنولوژیکی به ما این امکان را می دهد که از کفش های با کیفیت ، با دوام و شیک برخوردار باشیم و نه فقط یک جفت بلکه یک کمد کامل پر از کفش های شیک!
ماده ای جاودانه از عصر حجر
اصطلاح عصر حجر برای مواقعی به کار برده می شود که بخواهیم به قدیمی بودن و پیش از تاریخ بودن چیزی اشاره کنیم. وقتی بشنویم چیزی برای عصر حجر است احساس میکنیم آنقدر دور و کمرنگ است که انگار در صفحات کتاب کهنه تاریخ گم شده است. اما اصالت و
کاربرد بعضی مواد به حدی زیاد است که می تواند در عصر حجر وجود داشته و تا امروز به حیات خود ادامه دهد. این ماده شگفت انگیز که بازنشستگی نمی شناسد چرم است.
تاریخچه چرم در عصر حجر (پیش از تاریخ تا 3000 قبل از میلاد)
نقش و نگار روی دیوار عصر حجر
عصر حجر یکی از طولانی ترین دوره ها در تاریخ جدید است و میلیون ها سال را پوشش می دهد، اگرچه ما شاهد شواهدی از چرم و تولد صنایع چرمی در حدود 400000 سال پیش هستیم. قدیمی ترین ابزار سنگی شناخته شده مربوط به 3.3 میلیون سال پیش است. آنها تکه های سنگ بودند که احتمالاً برای برش استفاده می شدند.
این تکه های سنگی را می توان برای جدا کردن پوست حیوانات استفاده کرد. آنها در مرحله اولیه دباغی یعنی تمیز کردن چرم نیز مورد استفاده قرار می گرفتند. اما ما انسان ها اولین بار حدود 400000 سال قبل از میلاد مسیح بود که شواهدی از ابزارهای خاص چرم را مشاهده کردیم.
اولین ابزار چرم
در هوکسنی امروزی انگلستان ابزارهای تراش سنگ پیدا شده است. هنگام بررسی میکروسکوپی الگوهای پوشاک روی کاردک های مورد استفاده در آن زمان، محققان توانستند به این نتیجه برسند که احتمالاً از آنها به طور خاص در تراشیدن پوست استفاده می شده است. این تراشیدن می تواند آنها را برای نگهداری ، دباغی و استفاده کردن آماده کند.
اگر چند صد هزار سال، تا حدود 82000 سال قبل از میلاد را دنبال کنیم، در آفریقای جنوبی شاهد استخوان هایی سوراخ شده خواهیم بود که بزرگتر از سوزن های دوخت هستند و ممکن است برای سوراخ کردن پوست های مواد چرمی مورد استفاده قرار گرفته باشند. پوست های چرمی و خز را می توان به یکدیگر متصل کرد تا پوشاک بزرگ تر و پوشش سرپناهی بزرگتری تولید شود.
اولین اقلام رایج چرم
در حدود 33000 سال قبل از میلاد مسیح، اولین سوزن های خیاطی، با چشم (سوراخ) برای نخ یا برخی از مواد که عملکرد مشابهی دارند ، در سیبری پیدا شد. این امر باعث ایجاد تغییراتی شد که امروزه به افزایش کاربرد صنایع چرمی در زندگی روزمره انجامیده است. مواد میتوانند به نیازها تغییر کنند، تعمیر شوند و با تفکر خلاقانه در زمینه های جدیدی مورد استفاده قرار بگیرند. همچنین می توان چربی ها را به چرم مالید تا به ایجاد برخی از ویژگی های ضد آب کمک کند.
برخی از قدیمی ترین عملیات، به ویژه برای دباغی چرم، از حدود 5000 سال قبل از میلاد در سومر (عراق امروزی) یافت شد. قدیمی ترین کفش چرمی (با بندهای چرمی!) مربوط به حدود 3500 سال قبل از میلاد در ارمنستان است. در مصر باستان ، حدود 3100 سال قبل از میلاد مسیح ، از چرم برای ساختن افسارهای ارابه و همبندی استفاده می شد.
قدیمی ترین کفش چرمی - تصویر توسط کالج دانشگاهی کورک
هرچه تمدن سریعتر رشد کرد، از چرم بیشتری استفاده شد. به ویژه منجر به عصر برنز شد.
تاریخچه چرم در عصر برنز (3000 قبل از میلاد - 1200 قبل از میلاد)
ابزارهای سنگی، حتی آنهایی که برای چرم سازی استفاده می شدند، هنوز در عصر برنز بسیار محبوب بودند. اگرچه پیشرفت تکنولوژی و ابزارها ، حرکت به سمت تخصص و تجارت را آغاز کرد. مردم در گروه های شغلی مختلف فعالیت می کردند. گروهی با دانش و ابزار لازم برای انجام یک کار بسیار خوب (مانند کشاورزی)، می توانند کالاها را تولید کرده و سپس آنها را با گروه دیگری که منابع، دانش و توانایی ساختن محصول دیگری را دارند، مبادله کنند.
با افزایش تجارت، تکامل وسیع تری در زمینه دباغی پوست حیوانات به چرم بوجود آمد. همراه با پیشرفت در دباغی کردن، پیشرفت هایی در صنعت چرم نیز به وجود آمد. چرم برای انواع بیشتری از کالاها از کفش گرفته تا شنل، کمربند، کلاه، محافظ بازو (هنگام تیراندازی با کمان)، سپر و پناهگاه استفاده می شود.
به عنوان نمونه ای از صنایع چرمی آن دوره ، یک کفش چرمی از حدود 1300 قبل از میلاد کشف شد. آن پاپوش از یک تکه چرم ساخته شده بود، با سوراخ هایی برای بند. پشت کفش هنوز چسبانده شده بود (منحنی در پشت مچ پا ایجاد می شد). از ابزارهایی برای از بین بردن مو از روی چرم استفاده می شود که باعث ایجاد یک سطح صاف می شد. و شانه های ظریفی که احتمالاً از استخوان ساخته شده بودند، برای تکمیل سطح چرم استفاده میشدند. این ها پیشرفت های بزرگی در هنر صنایع چرمی بودند.
جایگاه چرم در پرجمعیت ترین کشور ها
انسان های اولیه در سراسر این کره خاکی با وجود تفاوت محل زندگی و فاصله جغرافیایی زیاد، تقریبا زندگی مشابهی داشتند. اما با گذشت زمان تفاوت ها به مرور زیاد شد. نیاز وخلاقیت باعث کشف و اختراع مواد زیادی شد. هر چه تقاضا بیشتر باشد تلاش و تکاپو انسان برای برآورده کردن نیاز ها بیشتر می شود. بنابراین اصل، کشور های پر جمعیتی مانند هند و چین داستان های جالب شنیدنی در فرآیند تکامل زندگی دارند. چرم به عنوان جزئی جدا نشدنی از زندگی بشر در این پستی بلندی ها نقش لایق ذکری ایفا کرده است.
تاریخچه چرم در عصر آهن (1200 قبل از میلاد - 550 قبل از میلاد)
خانه سبک عصر آهن
عصر آهن شاهد رشد مداوم جامعه و جمعیت بود. کشاورزی پیشرفته تر شد و این امر باعث سهولت تولید غذا و حمایت آسان خانواده ها شد. با افزایش تعداد افراد، نیاز به کالاها، از جمله محصولات چرمی افزایش یافت. شهرهای کوچک بزرگتر شدند، اوقات فراغت بیشتری
وجود داشت و برخی از لباس ها رنگارنگ تر شدند. کفش چرم و صندل با بندهای چرمی همچنان بسیار محبوب بودند درست مانند کمربند چرم، شنل و حتی جواهرات.
صندل چرمی عصر آهن – تصویر از موزه برگبائو
در حالی که چرم در صورت قرار گرفتن در معرض عناصر می تواند به مرور زمان تجزیه و متلاشی شود، یک نمونه از نوار چرم بازو مربوط به اواخر عصر آهن وجود دارد. این لباس توسط " مرد کروگان پیر " بلند قامت پوشیده شد. چنین قدی برای آن زمان فوق العاده بلند بود. ناخن های دستش مرتب شده بود و نشان می داد که در طبقه اجتماعی ممتازی قرار دارد.
او در قسمت بالای بازوی خود یک بند بازویی چرمی بافته شده پوشیده بود. این شامل پایه های برنزی بود که هم چرم را در کنار هم نگه می داشت و هم عملکرد تزئینی داشت. یافتن چرم هزاران سال پیش کشف کاملاً مهمی بود. به این صورت صنایع دستی چرم مطمئناً در حال تکامل بود.
تاریخچه چرم در هند باستان (3000 قبل از میلاد - 600 قبل از میلاد)
هند باستان
فرهنگ هندی غرق در تاریخ است و با رابطه بسیار نزدیکی با تاریخ جهان ادغام شده است. چرم در هند باستان نیز بسیار ارزش داشت. متون مقدس اولیه هندو به زبان سانسکریت نوشته شده و در کتابی به نام "وداها" ضبط شده است. در حدود 3000 سال قبل از میلاد، در ریگ ودا ، به اقلام ساخته شده از چرم اشاره شده است.
این شامل بطری ها و کیسه های حمل آب به نام "مشک ها" بود. سایر منابع ادبی آن دوره همچنین به مقالات متداول ساخته شده از چرم برای استفاده در زندگی روزمره، مانند نوارهای چرمی، کمربند، بند و ابزارهای مشابه مانند طناب اشاره کردند. واضح بود که چرم در این مدت بسیار محترم و مورد نیاز است.
تاریخچه چرم در مصر باستان (2700 قبل از میلاد - 350 قبل از میلاد)
مصر باستان - اهرام بزرگ
مصریان باستان به طور کلی با توجه به محیط گرمی که در آن زندگی می کردند لباس های بسیار سبک می پوشیدند. در مصر لوازم چرمی در دسترس بود، هرچند معمولاً برای افراد ثروتمند با موقعیت اجتماعی بالاتر مورد استفاده قرار می گرفت. برای مثال صندل های چرمی توسط افراد ثروتمند پوشیده می شد. افراد کم ثروت صندل هایی می پوشیدند که از پاپیروس بافته شده بودند.
سایر مواردی که برای چرم استفاده می شد در این دوره رایج بود. افسار های ارابه و همبندی از مواد قوی ساخته می شدند. کار بر روی این نوع صنایع دستی چرمی نیاز به دانش دباغی و مهارت برش/پیوستن دارد. به ویژه در مورد وسایلی که در شرایطی مانند سفر های فوری استفاده می شدند و یا در معرض سوارکاری خشن قرار می گرفتند.
جواهرات چرمی نیز در اختیار ثروتمندان قرار داشت. استفاده جالب دیگر چرم ، به عنوان سطح نوشتاری بود. نمونه هایی یافت شده است که در آن از چرم برای ایجاد نسخه های خطی مصری استفاده شده است. این نسخه ها به صورت رول های بلند و چرمی هستند. هنگامی که باز می شوند، تصاویر و کلماتی را که بر روی آنها حک شده است، نشان دهنده زندگی و فرهنگ آن زمان است و آن روزگار را منعکس می کنند. آن را مانند یک کتاب اولیه و جمع آوری شده تصور کنید.
برخی تحقیقات نشان می دهد که مصر منشاء برخی فرآیندهای دباغی چرم گیاهی است. در این دوره زمانی، ما شاهد استفاده گسترده تر و تخصصی تر از چرم هستیم. خوشبختانه تعداد قابل توجهی از نمونه ها باقی ماندند که به ما امکان تجزیه و تحلیل و کسب اطلاعات بیشتر در مورد آنها را می دهد.
تاریخچه چرم در چین باستان (1600 قبل از میلاد - 200 قبل از میلاد)
چین باستان - دیوار بزرگ
چین از دیرباز تمدنی بسیار پیشرفته بوده است. تاریخچه آن به هزاران سال پیش برمی گردد و در کنار آن تاریخ چرم نیز وجود دارد. مانند دیگر فرهنگ های آن زمان ، چین از چرم برای لباس های معمولی مانند کفش استفاده می کرد. بعداً از آن برای ساختن چکمه استفاده کردند. مهمترین مورد استفاده از چرم در این کشور، زره چرمی چینی است.
صنعتگران چرم که به دنبال محافظت از خود در نبرد و ارائه برتری نسبت به حریف بودند، لباس های چرمی مفصلی برای پوشیدن رزمندگان تهیه می کردند. زره به طور معمول برای استفاده کننده مناسب بود یا به عبارتی برای ویژگی های او طراحی می شد و از پوست گاو ساخته میشد. نمونه های دیگر آن دوره شامل زره ساخته شده از کرگدن و پوست گاومیش است.
میزان حفاظت از چرم در اینجا متوقف نشد. پوشش چرمی نیز برای سپر و کلاه ایمنی طراحی شده بود. حتی زره برای اسب ها نیز ساخته می شد و از سربازان و اسب ها در هنگام نبرد محافظت کامل می کرد. این یک استفاده قابل توجه از مواد در تاریخ چرم است، همچنین با توجه به مقدار چرم مورد نیاز برای یک صنعتگر برای تولید کامل زره برای شخص و اسب.
مقالات مرتبط
